Vanvirða við íslenskt mál

Jú, auðvitað er það vanvirðing við fánann, þjóðina og ríkið, að skera fánann niður. Þessi yfirlýsing anarkista, sem greinir frá í fréttinni, finnst mér þó ekki minni vanvirða. Við íslenskt mál.

„Við leggjum engar sérstakar mætur á Jörund…“

Ég þarf ekki að vita meira um þetta lið. 

En ég var ekki minna óánægður með kónana, sem komu á Austurvöll í morgun og spilltu hátíðarstemmningunni þar með því að ráfa um með kröfuspjöld, sem á stóð: „Íslenska ríkisstjórnin brýtur mannréttindi. Vér mótmælum allir“. Eða eitthvað í þá áttina. Sumir voru með sömu áletrun á ensku, svo þetta færi nú ekki fram hjá erlendum sendimönnum, sem voru viðstaddir þessa hátíðarstund.

Einn af þessum körlum stillti sér upp fyrir aftan mig, þar sem ég stóð framarlega í mannfjöldanum á suðausturhorni Austurvallar. Mér varð það á að spyrja hann hverju þeir væru að mótmæla og eftir nokkur spennuþrungin andartök (maðurinn nötraði svo að ég hélt hann væri að fá hjartaáfall) spurði hann mig á móti hvort ég vissi ekki að ríkisstjórnin hefði verið dæmd fyrir mannréttindabrot á alþjóðavettvangi. Ég nennti ekki að fara að diskútera það allt við manninn (að þetta væri álit, hvorki úrskurður né dómur, og svo hitt að deilur um atvinnuréttindi og veiðiheimildir vörðuðu tæpast mannréttindi), en fann að því að þeir væru að skyggja á þessa hátíðarstund. Það væri synd að segja að hann hafi tekið því vel. En hann færði sig annað.

Þjóðhátíðin er nákvæmlega það, hátíð þjóðarinnar. Forsetinn, ráðherrarnir og pótintátarnir allir eru gestir þjóðarinnar, eins og vel sést á þeirri hefð að í ræðuhöldunum á Austurvelli eru hinir tignu gestir aldrei ávarpaðir í upphafi, eins og tíðkast á flestum fundum. Ávarpið er aðeins eitt: „Góðir Íslendingar!“

Nú má vel vera að þessir mótmælendur hafi réttmætar umkvartanir fram að færa, en þá eiga þeir að reka þau erindi við þá, sem þeir telja að hafi brotið á sér, og velja sér réttan stað og stund til þess. Það er þjóðhátíðin ekki. Á þeirri hátíð eru mótmælendur boðflennur og veisluspillar. Hafi þeir skömm fyrir.

Skar íslenska fánann á Stjórnarráðinu

Réttum hjálparhönd

Mér brá þegar mér bárust fréttir af því að Finnbogastaðir í Trékyllisvík hefðu brunnið til kaldra kola. Mér rann til rifja þegar ég las um að Mundi á Finnbogastöðum stæði eftir eignalaus, en þó hann hafi sjálfur komist með naumindum út úr eldhafinu brunnu rakkar hans inni. Hef ég þó aldrei komið þangað og aldrei hitt Munda, Guðmund Þorsteinsson.

Samt finnst mér eins og ég þekki Munda eilítið og sé málið skylt eftir að hafa lesið um hann í bókinni hans Hrafns Jökulssonar vinar míns, Þar sem vegurinn endar. Ekki aðeins vegna þess að hún er með betri bókum íslenskum, sem ég hef lesið, heldur vegna hins sem Hrafn hefur ekki þreyttst á að brýna fyrir mér, lesendum sínum og lærisveinum í skákinni, að við erum ein stór fjölskylda. (Og einum stærri fjölskylda í dag en í gær, því Krummi varð afi í morgun!) Þess vegna er mér málið skylt, því við Mundi erum einhvernveginn skyldir (þó Íslendingabók segi það nú aðeins í níunda lið).

Mundi er 65 ára gamall. Faðir hans byggði húsið sem brann í dag og þar fæddist Guðmundur. Fjölskylda hans hefur búið undir Finnbogastaðafjalli í að minnsta kosti 12 kynslóðir. Finnbogastaðir eru einn af 8 bæjum sem eru í byggð í Árneshreppi. Samheldni er aðalsmerki Árneshreppsbúa þegar á móti blæs og sveitungar hans ætla að hjálpa Munda; þeir ætla ekki að láta staðar numið fyrr en þeir eru búnir að reisa karli nýtt hús.

Félag Árneshreppsbúa hefur því stofnað styrktarreikning fyrir Munda á Finnbogastöðum, en reikningsnúmerið er 1161-26-001050 og kennitala 451089-2509.

Það eru blikur á lofti í efnahagslífinu, sumir blankir, margir uggandi. En það er hjóm eitt hjá því að horfa upp á ættaróðalið fuðra upp og allar eigurnar með. Fyrir hálfsjötugan mann. Ég skora því á lesandann að sýna örlæti, samstöðu og hlýhug með því að leggja Munda hjálparhönd. Framlag hvers og eins þarf ekki að vera mikið, en margt smátt gerir eitt stórt.

Svo sakar ekki nema fyrir þessa allra vantrúuðstu að minnast Munda í bænum okkar.