Faglegistarnir

Vinir mínir á Vef-Þjóðviljanum gera leiðara Steinunnar Stefánsdóttur í Fréttablaðinu síðastliðinn þriðjudag að umtalsefni og eru ekki beint dolfallnir yfir spekinni. Benda þeir á hversu fráleitt það er að gera kynferði fólks að þeirra eina mælikeri, líkt og svo margir virðast mælast til um þessar mundir, ekki síst þegar kemur að því að stilla upp á framboðslista.

Auðvitað er slíkt bjánaskapur, en ég held að þessi umræða öll sé byggð á misskilningi og hugsanaleti. Ef marka má þessa spekinga, ætti helst að setja staðla um skipan framboðslista, svo þeir endurspegluðu þjóðina eða ákveðin viðhorf sem best. Og hvað? Ef slík áform gengju eftir væru auðvitað allir listar eins og til hvers ætti þjóðin þá að ganga að kjörborðinu til þess að velja sama graut í öllum skálum? Væri þá ekki einfaldara að á þjóðþingið væru einfaldlega valdir verðugir fulltrúar þjóðarinnar á faglegum og ópólitískum forsendum að uppfylltum tilteknum skilyrðum? Það væri bara einhver matsnefnd, sem sæi um það? Það er kannski það sem tæknikratarnir helst vildu. Slíkar hugmyndir hafa auðvitað oft komið fram áður undir ýmsum nöfnum, en þær koma lýðræði ekki við. Það mætti kannski stinga upp á nafninu „faglegistar" um boðbera þeirra, sem rímar hreint ágætlega við falangista.

Í því framhaldi svo velta því fyrir sér hvernig kjósendur hafa tekið þeim framboðum, sem hafa reynt að fylgja einhverjum kreddum í uppstillingu framboðslista. Ég man t.d. ekki eftir því að kvennaframboðin hafi sópað að sér kjósendum. Ekki frekar en að einhver sérstök fylgni hafi verið milli fléttulista og fylgis.

Ég á erfitt með að verjast þeirri hugsun, að sumum þyki kjósendur ekki taka nægilega hressilega undir þeirra frábæru framboð og fersku hugmyndir. Og þá á bara að hræra í því hverjir megi bjóða sig fram þar til kjósendur geta ekki annað en „kosið rétt“.