Blogg og auglýsingar

Nei, ég hætti ekki að blogga af fýlu í garð auglýsingarinnar hér til hægri. Ég hef bara verið frekar pennalatur að undanförnu, með kveflurðu og haft í ýmsu öðru að snúast.

Ég vildi hins vegar nota tækifærið og þakka fyrir mig. Morgunblaðið hefur boðið mér og öðrum lysthöfum þessa frábæru, ókeypis þjónustu í tvö ár. Netdeild Morgunblaðsins hefur tekið athugasemdum frá mér vel og jafnvel hnikað einhverju til þegar ástæða hefur þótt til. Mér finnst sjálfsagt og eðlilegt að þeir beri eitthvað úr býtum í staðinn og tekjur af auglýsingasölu finnast mér vel geta fallið þar undir. Morgunblaðið leggur til rammann, bakendann, lénið, megnið af tilvísunum, o.s.frv. Þar á bænum lifa menn ekki á loftinu frekar en aðrir.

Hitt er annað mál, að hugsanlega ætti Moggi að bjóða bloggurum einhverskonar tekjuskiptingu. Bloggmaskínur eins og Stebbi Fr. eru með ríflega 2.000 manns í áskrift hjá sér daglega. Ég hygg að Morgunblaðið græði meira á honum en hann á því. Kannski upphæðirnar séu þó smávægilegri en svo að það svari kostnaði að standa í slíku bókhaldi.

Síðan lít ég auðvitað á það sem sérstakan heiður að auglýsendur taki þessa örmiðla okkar hér á Moggabloggi nægilega alvarlega til þess að vilja auglýsa og um leið borga fyrir þá þjónustu sem ég þigg.

En er ekki ritstjórnarlegu sjálfstæði mínu ógnað með þessu? Tæpast. Ég hef fengist við blaðamennsku í liðlega 21 ár og það hefur aldrei plagað mig þó hitt eða þetta sé auglýst á sömu síðu. En hvað ef auglýsingin væri ekki fyrir símkerfi heldur pólitísk? Myndi ég una því ef Samfylkingin keypti auglýsingu hér við hliðina á? Ójá, því meira hrós gæti maður varla fengið en ef pólitískir andstæðingar sæju sérstaka ástæðu til þess að andæfa manni með þeim hætti.

 

....................

P.S. Sé mér til vonbrigða að bloggkerfið tekur ekki gríska stafrófið vandræðalaust. Mætti líklega laga Unicode-stuðninginn. 

Mannkynssagan í Silfrinu

Þegar nýi meirihlutinn var myndaður á dögunum náðu Samfylkingarmenn varla upp í nefið á sér af bræði og hneykslan yfir því hvernig meirihlutinn var myndaður. Það hefði nú verið eitthvað annað en þegar REI-listinn var myndaður. Hann hefði verið myndaður þegar Björn Ingi Hrafnsson hrökklaðist úr meirihlutasamstarfinu og Samfylkingin og hinir hefðu komið til bjargar, gert skyldu sína til þess að mynda meirihluta í borgarstjórn og blablabla. Sjálfstæðismenn hefðu á hinn bóginn farið með slægð og pukri á fund Ólafs F. Magnússonar með yirboð til þess eins að splundra meirihlutanum. Og blablabla.

Þá var eins og allir hefðu gleymt því hvernig Dagur B. Eggertsson og Björn Ingi lýstu myndun meirihlutans á Tjarnarbakkanum forðum daga. Þá kom skýrt fram að Björn Ingi hefði verið öldungis heill og heiðarlegur í samstarfinu og raunar á leið til fundar við Vilhjálm Þ. Vilhjálmsson vin sinn, þegar það barst símtal. Og frá hverjum? Jú, margnefndum Degi B. Eggertssyni! Hann hefði viljað ræða meirihlutasamstarf og úr því varð meðan Villi beið og beið. Ég minni bara á Ununarlagið vinsæla, sem finna má í spilaranum hér til hægri: Ljúgð’að mér.

En nú virðist Dagur aftur hafa skipt um skoðun sína á mannkynssögunni, því í Silfri Egils núna áðan talaði hann um frumkvæði sitt við myndun REI-listans. Hér er verðugt rannsóknarefni fyrr áhugamenn um samtímasögu. 

Silfrað um auðlindir og einokun

Það er merkilegt að hlusta á Dag B. Eggertsson ræða um skýrslu stýrihópsins í Silfri Egils, sem honum þykir afar merkileg heyrist manni. Ekki síst finnst honum sem það álit stýrihópsins að Orkuveitan eigi að vera í almenningseigu meitli í stein að allar auðlindir landsins eigi að vera þjóðnýttar. En þar ræðir um tvennt gerólíkt. Annars vegar er Orkuveitan, sem er einokunarfyrirtæki í eigu borgarbúa með skýr markmið um að hún skuli þjóna þeim. Það má því ekki nota einokunartekjur hennar í hvað sem er og miðað við reynsluna þykir ljóslega varhugavert að vera í samkrulli með einkafyrirtækjum í áhættusömum verkefnum.

Hitt atriðið verður væntanlega tekið til kostanna á Alþingi innan skamms og lýtur að eðli eignarréttarins, þeirrar heimspekilegu spurningar hvort auðlindir eigi að lúta sérstökum lögmálum í þeim efnum og hvort þjóðnýting sé endilega heppilegasta, réttlátasta eða skilvirkasta leiðin til ábyrgrar nýtingar þeirra. 

— — —

Nú nokkrum mínútum síðar ber hann sér svo á brjóst og segir að hann og Samfylkingin hafi verið á móti því að afhenda einkaaðilum fjármuni og á móti sameiningu REI og Geysi Green Energy! Hvað varð um allar yfirlýsingar hans um hvernig hann og Samfylkingin vildu græða milljarða, nei tugmilljarða króna í slíkum bissnessævintýrum? 

Silfurslegin umræða um borgina

Silfur Egils er í loftinu og málefni borgarstjórnar vitaskuld í brennidepli.Þar er margt mælt af mismiklu viti. Þannig heyri ég menn efast um að meirihlutinn standist ef Vilhjálmur Þ. Vilhjálmsson segir af sér. Af hverju ætti það að vera? Hafa enn eitthvað sérstakt fyrir sér að Sif Sigfúsdóttir muni ekki styðja meirihlutann? Nei, auðvitað er það ekki svo. Það er rétt að minna á að í samkomulagi meirihlutans kom ekkert fram um að hann tengdist persónu Vilhjálms sérstaklega og raunar athyglisvert að ákvæðið um borgarstjóraskiptin var fremur loðið, þannig að við því má augljóslega ýmsu hrófla.

Ég held einnig að það sé beinlínis rangt að sexmenningarnir geti ekki komið sér saman um oddvita ef Villi fer. Ætli vandinn sé ekki fremur sá að í þeirra hópi vill enginn ræða slíkt af fyrra bragði af ótta við að vera brigslað um hnífslag í bak Villa. Við munum umræðuna frá síðasta hausti. Þá ættu menn ekki að gleyma því heldur, að þrátt fyrir allt sem á undan er gengið er sexmenningunum hlýtt til Villa og vilja ekki gera honum dagana þungbærari en orðið er. Ég er efins um að honum sé nokkur greiði gerður með því að bíða og bíða eftir að hann taki af skarið, en það er annað mál.

Ég heyri það út um allan bæ meðal sjálfstæðismanna, að Hanna Birna Kristjánsdóttir sé augljós arftaki Villa og engin hreyfing um annað. Umræðan um Guðfinnu S. Bjarnadóttur sem utanaðkomandi borgarstjóra er svo gersamlega úr lausu lofti gripin, en kann að helgast af því að sögusagnir hafa verið uppi um að henni líki ekki stjórnmálin jafnvel og hún hafi vonast til og að hún hafi látið spyrjast út að hún væri ekki afhuga góðum atvinnutilboðum. Ég veit ekki hvað er hæft í þeim, en ætli hún hafi sérstakan áhuga á því að fara yfir í Ráðhúsið þar sem fyrirsjáanlegt er að hríðin verði öllu harðari.

En síðan kann fleira að spila inn í. Einhverjir kunna að vera því mótfallnir að einhver úr borgarstjórnarflokknum verði leiddur í borgarstjórastól, þeir hinir sömu hafa sjálfsagt hugmyndir um að leiða fram nýjan forystumann í næsta prófkjöri og vilja helst veikja stöðu borgarstjórnarflokksins sem mest fyrir það.

Aumkunarvert Alþingi

Undanfarin ár hefur nokkuð verið rætt um að skilin milli hinna þriggja greina ríkisvaldsins séu orðin óljós. Sérstaklega þykir mönnum halla á Alþingi í því samhengi, það sé orðið lítið annað en afgreiðslustofnun framkvæmdavaldsins, sem sendi því frumvörp og fyrirmæli eftir þörfum.

Þetta sást glögglega nú í vikunni. Guðlaugur Þór Þórðarson, heilbrigðisráðherra, þurfti ekki annað en að byrsta sig í pontunni um að ófært væri að leyfa reykingar í þar til gerði reykkompu í kjallara þinghússins og þá hleypur forsætisnefnd til eins og rakkar — kjölturakkar nánar til tekið — og flýtir sér að samþykkja allsherjar reykbann í þinginu.

Nú geta menn haft skoðanir á því hversu vel fari á því að Alþingi hafi slíkt reykafdrep á meðan það setur öðrum harða löggjöf um að þeim sé það bannað. Um það hefur hins vegar verið rætt síðan Helgi Seljan upplýsti um reykkompuna í Kastljósi RÚV fyrir allnokkrum mánuðum. Kráareigendur bentu síðan á þetta misræmi þegar þeim var nóg boðið og almenningur hefur látið í sér heyra um málið í auknum mæli. Ekkert af þessu hafði hins vegar minnstu áhrif á þingheim, í mesta lagi tautað um að einhvers staðar yrðu vondir að vera (sem Alþingi er vitaskuld glæsilegt dæmi um). En það þurfti ekki nema eina ræskingu úr ráðuneyti til þess að forsætisnefnd Alþingis hlypi til, móð og másandi, og færi að óskum yfirvaldsins.

Svo undrast stjórnmálamenn að virðing Alþingis fari þverrandi. Ætli það standi ekki í einhverju samhengi við sjálfsvirðinguna? 

Bannað að reykja í Alþingishúsinu

Andleg eyðimerkurganga stjórnmálaflokka

Í forystugrein Morgunblaðsins í dag er fjallað talsvert um erindi íslenskra stjórnmálaflokka og hugmyndagerjun innan þeirra. Það er raunar gert í lengra máli en tilefni má teljast til, en af því að Styrmir hefur trassað það um helgina að setja ritstjórnarefnið inn á morgunbladid.blog.is leyfi ég mér að setja snilldina inn hér:

Hvar eru hugmyndirnar?
Pólitík byggist á hugmyndum. Ef hugmyndagrunnur stjórnmálaflokkanna er ekki í stöðugri endurnýjun kemur fljótt í ljós, að þeir hafa ekkert nýtt fram að færa. Þetta á við um alla íslenzku stjórnmálaflokkana eins og nú standa sakir.

Það kom mjög fljótt í ljós í sumar, að Samfylkingin kom ekki með neinar nýjar hugmyndir inn í ríkisstjórn með Sjálfstæðisflokknum. Núverandi ríkisstjórn fylgir í öllum meginatriðum sömu stefnu og fyrri ríkisstjórn. Það hafa engar nýjar hugmyndir komið fram í utanríkismálum, í umhverfismálum, í samgöngumálum, í iðnaðarmálum eða í viðskiptamálum eftir að Samfylkingin gerðist aðili að ríkisstjórn.

Það stendur engin hugmyndaleg endurnýjun yfir í Sjálfstæðisflokknum. Sú endurnýjun að þessu leyti, sem fram fór í Sjálfstæðisflokknum fyrir tveimur áratugum eða svo og mótaði stefnu ríkisstjórna Sjálfstæðisflokksins á síðasta áratug síðustu aldar og fram á þessa öld, hefur runnið sitt skeið á enda. Það hefur ekkert nýtt komið í staðinn. Hvert stefnir Sjálfstæðisflokkurinn?

Framsóknarflokkurinn er í öngstræti og er ekki búinn að gera upp við sig hvers konar flokkur hann ætlar að verða. En það er að vísu orðið ljóst hvað Framsóknarflokkur Guðna Ágústssonar ætlar ekki að verða. Hann ætlar ekki að verða flokkur sem berst fyrir aðild að Evrópusambandinu.

Vinstri grænir eru heldur ekki uppfullir af nýjum hugmyndum. Þeir eru ekki búnir að gera upp við sig hvort þeir ætla að vera vinstri eða grænir. Þessi togstreita er sennilega djúpstæðari innan flokksins en margir gera sér grein fyrir.

Frjálslyndir hafa frá upphafi byggt á ákveðinni pólitík í sjávarútvegsmálum og á því hefur engin breyting orðið. Þess vegna þurfa þeir ekki á hugmyndalegri endurnýjun að halda.

Þessi skortur á nýjum hugmyndum stendur öllum íslenzku stjórnmálaflokkunum fyrir þrifum. Þeir hafa ekkert nýtt fram að færa og þess vegna er ekkert merkilegt að gerast á vettvangi stjórnmálanna.

Jafnvel þegar Sjálfstæðisflokkurinn fær loksins yfirráð yfir heilbrigðisráðuneytinu stendur á því að flokkurinn leggi fram nýjar hugmyndir í heilbrigðismálum. Það er vissulega eðlilegt að nýr flokkur, nýr ráðherra og nýir ráðgjafar fái tíma til að móta og leggja fram nýjar hugmyndir en tíminn er að renna út. Kom Sjálfstæðisflokkurinn ekki með neitt veganesti inn í heilbrigðisráðuneytið?

Flokkarnir þurfa allir að taka sig taki og hrista upp í hugmyndabönkum sínum. Annars verður stöðnun í þróun og uppbyggingu samfélags okkar.

Þetta er ekki slæm greining. Ég held að vísu að það sé ekki hægt að halda því fram um flokka í heild sinni, að þar megi engar ferskar hugmyndir finna. Vandinn er fremur sá að þeir hugmyndaríkustu eru ekki í forystu flokka sinna. Ennþá.

Sumir kunna að setja þessa gagnrýni Mogga á Sjálfstæðisflokkinn í samhengi við nótur, sem hann hefur verið að senda hinum og þessum í forystu flokksins og hefði einhverntíman þótt ganga heimsslitum næst að lesa á síðum Morgunblaðsins. Það má vera að því sé þannig farið, en ég held ekki. Eru þetta ekki alveg réttmætar áhyggjur, sem verið er að lýsa? Þegar ég gramsa í eigin skrifum undanfarin ár greini ég vel svipaðan þráð, að forysta flokksins virðist ekki hafa erindi hans á hreinu, umfram það að sjálfsagt fari best á því að hann sé við völd og almennar hugmyndir um að frelsið sé betra en nauðung.

Þetta verður fleirum yrkisefni og ég má til með að benda á færslu Dharma um þetta. Efni henni leynir sér ekki, því fyrirsögnin er Hugmyndafræðileg auðn Sjálfstæðisflokksins. Ég er að vísu ekki alveg sammála því að Sjálfstæðisflokkinn skorti hugmyndafræði. Umfram sjálfstæðisstefnuna skortir hann enga hugmyndafræði, enda eru slík kenningakerfi ávallt stórvarasöm. Hægriflokkur eins og Sjálfstæðisflokkurinn, þar sem frjálshyggjumenn og íhaldsmenn geta setið saman, byggist á lífsviðhorfi en ekki kenningakerfi. Það er hinu megin í hinu pólitíska litrófi sem menn byggja á kreddunni. Með ömurlegum afleiðingum eins og saga síðustu aldar var glöggt dæmi um.

Hitt held ég að sé rétt athugað hjá Dharma, að Sjálfstæðisflokkinn virðist skorta hugmyndir og það má vafalaust að miklu leyti rekja til þess að forysta hans hefur misst sjónar á þeim grunngildum, sem gerðu hann að því afli, sem hann hefur lengst af verið. Slík feilspor geta leitt menn í megnar og langvarandi ógöngur. Slíkar eyðimerkurgöngur geta tekið áratugi áður en menn rata til fyrirheitna landsins.

Án þess að ég skrifi undir allt, sem Dharma hefur fram að færa í þessu skrifi sínu, held ég að það sé skyldulesning allra borgaralega þenkjandi manna.

Dellumakarí í Silfrinu

 

Ég var að horfa á Silfur Egils nú áðan og þar kom ýmislegt forvitnilegt fram. Nefni nokkur dæmi:

Álfheiður Ingadóttur, þingmaður vinstrigrænna, vitnaði í tvo aðra stjórnmálamenn. Annars vegar Halldór Blöndal, fyrrverandi forseta Alþingis, sem hefði játað það í pistli í Morgunblaðinu í dag að hafa aulast til þess í forsetatíð sinni að fallast á flutning hússins að Vonarstræti 12 bak við Herkastalann, nú teldi hann óhjákvæmilegt að endurskoða þá ákvörðun vegna þess, sem væri að gerast við Laugaveg. Lofaði hún svo Halldór fyrir það að vera annan tveggja stjórnmálamanna, sem hefðu séð að sér og játað mistök. Hinn væri Árni Þór Sigurðsson, samflokksmaður hennar. Já, má vera og enginn efast um að þeir Halldór og Árni Þór eru ærlegir stjórnmálamenn.

En hversu mikils virði eru slíkar játningar? Ég man líka eftir iðrunartárum Árna Þórs, Dags B. Eggertssonar, upprennandi leiðangursstjóra, og fleiri R-listamanna þegar á daginn kom að Hringbrautarflutningurinn var algert heimskuklúður frá upphafi til enda. Við erum hins vegar enn að bíða eftir yfirbótinni og á henni bólar ekki. Hún kom ekki hjá R-listanum og það hefur ekki heyrst múkk um hana hjá REI-listanum. Vegfarendur mega hins vegar enn þola þennan óþolandi umferðartappa, sem myndast daglega þar sem hin flutta Hringbraut slengist inn á gamla bútinn milli Snorrabrautar og Lönguhlíðar.

— — —

Árni Páll Árnason, þingmaður Samfylkingarinnar, sá alkunni hófsemdarmaður í málflutningi, sem nú er í samstarfi við „samviskulausa síbrotamenn“ og „mexíkóskan bófaflokk“ eins og hann komst að orði um Sjálfstæðisflokkinn síðastliðið vor, hafði ýmislegt til málanna að leggja. Sérstaklega hvað varðaði leiðara Morgunblaðsins um vinnubrögð vegna  skipunar í embætti héraðsdómar. Árni Páll var beinlínis miður sín yfir þessu öllu saman og kallar hann þó ekki allt ömmu sína:

Mér finnst leiðarahöfundurinn hafa verið í alveg ótrúlegri skógarferð. Mér fannst sérstaklega ómaklegt núna í vikunni hvernig hann í leiðara fór að vega að starfsheiðri og faglegum heiðri Péturs Kr. Hafstein og dómnefndar um hæfi dómarefna, sem er algerlega með þeim hætti að maður átti ekki til orð yfir þeirri framgöngu.

Að vísu tókst Árna Páli að lokum að finna allnokkur orð um hana, en um hvað er hann eiginlega að tala? Það má lesa umrædda forystugrein Morgunblaðsins hér en í henni er alls ekki að finna neinar þær ávirðingar, sem Árni Páll þykist hafa lesið þar. Í forystugreininni er sagt að nefndin hafi farið út fyrir valdsvið sitt og raunar seilst til valda. Ég er sammála þeirri greiningu, en jafnvel þó svo ég væri það ekki, þætti mér það alveg gild skoðun og umræðunnar virði. Hinn vammlausi og heilagi Árni Páll vill hins vegar ekki einu sinni ræða það og telur það ganga guðlasti næst að efast um óskeikulleik Péturs Kr. Hafstein. Hvaða della er þetta?

— — —

Dellan átti þó eftir að verða meiri í þættinum og enn var það Morgunblaðið, sem var til umfjöllunar. Að þessu sinni var það Reykjavíkurbréf fyrri helgar, sem hafði vakið hugsuðina til umhugsunar, en þar hafði verið fjallað sérstaklega um stjórnarsamstarf Sjálfstæðisflokks og Samfylkingar og færð rök fyrir því að forystu Sjálfstæðisflokksins hafi orðið á veruleg skyssa með því að efna til þess samstarfs. Fastir lesendur mínir þekkja vafalaust svipað stef úr þessum penna og það hefur svo sem mátt heyra og sjá víðar, enda þarf ekki mikla nasasjón af refskák stjórnmálanna til þess að átta sig á afleiknum.

Flestir hafa nefnt til hið augljósa, að Geir H. Haarde hafi skorið Ingibjörgu Sólrúnu Gísladóttur niður úr þeirri snöru, sem hún hafði sjálf snúið sér, en án þess vinarbragðs væru hennar pólitísku dagar sjálfsagt taldir. En þá líta þeir hjá hinu, að með því margefldi Geir einnig erindi Samfylkingarinnar, sem er eini raunhæfi keppinautur Sjálfstæðisflokksins um hina víðfeðmu miðju íslenskra stjórnmála eftir að Framsóknarflokkurinn lagðist banaleguna.

Morgunblaðinu hefur orðið það á að benda á þetta og uppskar það m.a. að forsætisráðherra varði rými í að mótmæla þeim aðfinnslum í áramótagrein sinni í blaðinu. Sem sýnir að hann tekur þær ásakanir alvarlega, þó hann vilji ekki gangast við réttmæti þeirra og svari þeim með einhverjum flatneskjum um að hann sýti það ekki að hafa „blásið lífi í hnignandi stjórnmálahreyfingu og ýmsa forystumenn hennar, sem ella hefðu horfið af hinu pólitíska sjónarsvið“, enda líti hann ekki á það sem sitt „meginhlutverk sem forystumaður í stjórnmálum sé að koma öðrum stjórnmálaforingjum fyrir pólitískt kattarnef“

Nei, auðvitað er það ekki meginhlutverk neins stjórnmálamanns að gera úti um pólitíska framtíð keppinauta sinna, það verður hver og einn stjórnmálamaður að gera fyrir sig. En markmið hvers stjórnmálamanns hlýtur að vera að sannfæra kjósendur um ágæti sitt, stefnumála sinna og grundvallarskoðana  og — fái hann til þess umboð — að gera sitt ýtrasta til þess að hrinda téðum stefnumálunum í framkvæmd og greiða götu grundvallarskoðana þeirra, sem kjósendur hans samsömuðu sig með. Liggur það ekki í augum uppi? Um leið hlýtur hann að forðast það að ýta undir framgang annara stjórnmálaskoðana og sérstaklega þeirra, sem líklegastar eru til þess að verða til spillingar eigin hugsjónum eða Þrándur í Götu.

Kannski þarna sér fundinn munurinn á pólitíkusi og stjórnmálaleiðtoga. Pólitíkusinn býður sig bara fram til þess að fá að vera með í leiðangrinum og þykist jafngóður og hver annar til þess að leysa aðsteðjandi vanda á leiðinni. Og getur jafnvel verið það.  Stjórnmálaleiðtoginn veit hins vegar hvert leiðin liggur og til hvers hún er farin. Þá velur hann ekki þá samferðamenn, sem líklegastir eru til þess að afvegaleiða hann, tína af honum fylgið eða yfirgefa á ögurstundu.

Þess vegna var sannarlega athyglisvert að hlýða á viðhorf þeirra pólitíkusa, sem voru gestir Egils að þessu sinni, þeirra Álfheiðar Ingadóttur, Árna Páls Árnasonar, Björns Inga Hrafnssonar og Ragnheiðar E. Árnadóttur. Þeim þóttu það firn mikil að Morgunblaðið hvetti til langtímamarkmiða í stjórnmálum og að stjórnmálamenn hugsuðu lengra en einn leik í einu. Þetta var augljóslega hugsjónalaust fólk, allt með tölu. Viðfangsefni dagsins eru tæk til pólitískrar afstöðu — sem flokkarnir eiga þá væntanlega að taka fyrirsjáanlega og andstæða afstöðu til — en hugsjónir og langtímahagsmunir gilda einu. Það er þá gott að vita það.

Þá má hins vegar velta fyrir sér til hvers er verið að kjósa þetta lið til fjögurra ára. Eða til hvers er yfir höfuð verið að kjósa stjórnmálamenn til valda. Ef þetta streð allt snýst aðeins um einhver minniháttarúrlausnarefni dagsins, má þá ekki allt eins eftirláta þau grandvörum embættismönnum, sem vinna samkvæmt faglegum ferlum (eins og við erum fullvissuð um að þeir geri allir)? Þarf eitthvert fulltrúaþing til þess? Við gætum þá bara tekið upp sæmilega upplýst einveldi og krýnt einhvern huggulegan, vel menntaðan mann til þess að stýra ríkinu, gjarnan með doktorspróf. Gott ef við eigum ekki einn slíkan!

Nei, auðvitað er því ekki þannig farið. En við vitum þá hvert erindi ofagreindra í stjórnmálum er: ekkert.

— — —

Á sinn hátt má segja að það sé jafnframt vandi ríkisstjórnarinnar og ríkisstjórnarflokkanna í hnotskurn, að erindi þeirra í stjórnmálum er fjarskalega óljóst. Treystir einhver sér til þess að tilgreina hver eru höfuðmarkmið ríkisstjórnarinnar umfram almennt suð um að hún vilji elska sitt land, auðga sitt land, efla þess dáð og styrkja þess hag? Jafnvel eftir að hafa lesið stefnuyfirlýsingu ríkisstjórnarinnar er það ekki létt verk. Ekki einu sinni um stórpólitískustu mál samtímans. Enn síður þegar hlýtt er á forystumenn stjórnarflokkanna, sem tala af stakri kurteisi í kross í flestum málum, en sjaldnast þannig að hönd sé á festandi.

— — —

Ekki minnkaði dellan þegar Grétar Mar Jónsson gekk í salinn til þess að ræða kvótakerfið í ljósi þess álits, sem meirihluti Mannréttindanefndar Sameinuðu þjóðanna lét frá sér um daginn. Hann tönnlaðist á því að nú væri Íslendingum ekki stætt á því að fjalla frekar um málið fyrst nefndin hefði mótað álit sitt. Rétt eins og málið hefði aldrei verið rætt hér af neinu gagni. Að rökræða undanfarinna 24 ára skipti engu fyrir áliti þessara herra. Meira um það síðar.

Fréttablaði flett

Það er vinsælt sport hér á Moggabloggi að blogga um fréttir af mbl.is, bæði af því að þær vekja menn gjarnan til umhugsunar en eins er mér sagt að það sé afar vænleg leið til betri lesturs. Af einhverri ástæðu hefur Vísisbloggið aldrei náð sér almennilega á strik og fyrir vikið er ekki bloggað um fréttir Vísis og Fréttablaðsins af sama móð og Árvakursmegin í tilverunni. Fréttablaðið var að detta hér inn um lúguna og því datt mér í hug að bæta aðeins úr þessu. Næg er tilefnin. Að neðan eru nokkrar fyrirsagnir úr blaðinu í dag og mislangar athugasemdir þar um.

Meta hvort forsendur fjárlaga séu brostnar
Helsta forsíðufrétt blaðsins segir af því að Fjárlaganefnd Alþingis undir forsæti Gunnar Svavarssonar hafi af því áhyggjur að verðfallið í Kauphöllinni geti orðið til þess að skattheimtur verði mun lægri en ráð var fyrir gert við samningu fjárlaga, við blasi að fjármagnsskattur verði ekki svipur hjá sjón og fyrirsjáanlegt er að tekjuskattur fyrirtækja verði rýrari. Já, þær eru margvíslegar áhyggjurnar! Ég deili þeim hins vegar ekki, því skatttekjur hins opinbera eru komnar á það stig að til mestu vandræða horfir. En þar fyrir utan gera þessi ömurlegu fjárlög ráð fyrir því að 30 milljarða króna afgangur verði af þeim, sem er ekki aðeins heimskulegt heldur rangt. Siðlaust jafnvel. En þess vegna er nóg borð fyrir báru og tollheimtumennirnir þurfa ekki að grípa til nýrra óþokkabragða gegn skattborgurum.

Meirihluti styður borgarstjórn
Fyrirsögnin er reyndar eilítið brosleg, því varla bjuggust menn við að meirihluti borgarbúa væri á móti borgarstjórn?! Hér er vitaskuld átt við að nýi meirihlutinn njóti stuðnings meirihluta borgarbúa ef marka má könnun Fréttablaðsins. Það kemur mér ekki á óvart, enda sæmilega í takt við niðurstöður síðustu kosninga, þó fylgið á vinstri vængnum hafi þéttst á Samfylkinguna, sem er nokkur sigur fyrir Dag B. Eggertsson. Samkvæmt könnuninni kæmu frjálslyndir ekki manni að (sem ég efa að yrði raunin ef kosið væri) og sömuleiðis myndi Björn Ingi Hrafnson falla út. Á því hef ég meiri trú, hann rétt marði þetta síðast sem ungi, ferski gaurinn með hugmyndagnótt og hugrekki, en núna er hann bara enn einn falur framsóknarmaðurinn.

Samkvæmt könnuninni héldi Sjálfstæðisflokkurinn sínu miðað við kosningar, sem ég kalla gott. Ég hefði allt eins átt von á því að hann væri kominn niðurí 35-7% eftir allan vandræðaganginn. Svo vekur furðu að maður ársins, Svandís Svavarsdóttir (sem hefur haft sig mikið í frammi á opinberum vettvangi og átti fínan performans framan af í REI-málinu), skuli ekki fiska betur. Hún er komin aftur í kjörfylgið (rétt rúm 13%) eftir að hafa verið í 20% þegar REI-málið stóð sem hæst. Mig grunar að hún hafi gengisfellt sjálfa sig og flokkinn með því að hoppa beint upp í með Binga eftir allar heitstrengingarnar. Þegar hugsjónirnar eru til salgs vill yfirleitt enginn kaupa.

Ásakanir saksóknara brot á mannréttindum
Texanski saksóknarinn Mike Trent skrifaði athugasemd á blogg Öldu Köldu, þar sem hún fjallaði um málefni Arons Pálma Ágústssonar, sem var sem unglingur dæmdur til tíu ára varðhalds vegna kynferðisbrots gagnvart barni þar vestra. Taldi Trent fréttaflutning af málinu á Íslandi illa brenglaðan og vildi leiðrétta þann misskilning. Kvað hann Aron Pálma hafa átt skilið 40 ár fyrir brot sín, en þau hafi verið mun fleiri en ákært var vegna. Aron Pálmi hefur sagst ætla að sækja manninn til saka fyrir ummæli sín, en Björg Thorarensen, lagaprófessor, segir í samtali við Fréttablaðið að þau ummæli ekki myndu standast stjórnarskrá hér á landi eða mannréttindasáttmála Evrópu. Ég er ekki viss um réttmæti þess. Mætti saksóknari t.d. aldrei færa í tal einhver brot Steingríms Njálssonar ef rannsóknargögn hefðu spillst svo að ekki var unnt að gefa út ákæru? Eða ef hann teldi sýknu dómara fráleita? En fórnarlambið, mætti það tjá sig? Það gæti verið athyglisverð umræða.

Á hinn bóginn þykja mér ummæli Braga Guðbrandssonar, forstjóri Barnaverndarstofu, ekkert minna en einkennileg: „Svona gera menn í opinberum embættum ekki, og þykir mér sem hann gangi ekki heill til skógar,“ segir Bragi um Trent. Hvað má segja um þau ummæli? Að svona geri menn í opinberum embættum ekki og því vafamál að Bragi gangi heill til skógar? Ég hef engar forsendur til þess að meta réttmæti frásagnar Trents (eða geðheilbrigði hans og Braga), en hitt er annað mál að flest það, sem ég hef séð eftir Aroni Pálma haft eftir komuna til Íslands, finnst mér benda til þess að raunveruleikaskyn hans sé með öðrum hætti en gengur og gerist. Eins hefur mér þótt margir fullfljótir á sér að fordæma réttvísina í Texas. Þar var fyrir allmörgum árum ákveðið að feta þann veg, sem margir hafa mælst til þess að valinn verði hér á landi: að kynferðisbrot gegn börnum mættu engu þolgæði (zero tolerance) og að fyrir yrði refsað án afsláttarkjara. Ég hef ekki orðið var við að áköll um aukna refsigleði í þessum efnum hafi minnkað hér á landi, en þegar Íslendingur í útlöndum á í hlut virðast aðrar reglur eiga að gilda.

Ellefu þúsund manna varðlið stöðvi ofbeldi gegn börnum
Það eru samtökin Blátt áfram, sem vilja mennta liðlega 11.000 manns, aðallega opinbera starfsmenn, til þess að vera vakandi og til varnar gagnvart ofbeldi gegn börnum. Þetta er af góðum hug gert, en ég hef ákveðnar efasemdir. Blátt áfram fékk leyfi til þess að sýna „vakningarleikrit“ í skóla annarar dóttur minnar í haust, þar sem ofbeldi, kynferðislegt ofbeldi og vanræksla komu einkum við sögu. Það er skemmst frá að segja að það var allt í steik í yngri bekkjunum eftir ósköpin. Dóttir mín varð miður sín yfir illsku mannanna og uppfull af spurningum, sem átta ára börn eiga ekki að þurfa að velta fyrir sér. Það var þó ekkert hjá því sem önnur telpa gekk í gegnum, en sú hafði illu heilli orðið fyrir kynferðislegu ofbeldi. Hún hljóp í algeran baklás og upplifði allt ógeðið upp á nýtt fyrir framan skólasystkini sín, en fyrir slíkum viðbrögðum höfðu þessir snillingar ekki hugsað. Til þess að bæta gráu ofan á svart var tönnlast á flatneskjunni um að barnaníð væri „sálarmorð“ og hún, átta ára grey, spurði hinnar augljósu spurningar: „Er sálin í mér dáin?“

Ég hef líka efasemdir um þetta tiltekna átak. Mér hefur oft þótt nóg um hvernig hræðslan við barnaníð hefur gagntekið fjölda fólks og gert lífið ljótara með því að ala á tortryggni. Um það skrifaði ég kjallaragrein í Blaðið á sínum tíma, sem lesa má hér. Auðvitað ber okkur að halda vöku okkar og gera allt, sem í okkar valdi stendur, til þess að bjarga börnum frá slíkri ógæfu. En það eru þekkt mörg ljót dæmi um hvernig slík árvekni getur breyst í martröð þegar fólk fer fram úr sér. Ég veit um dæmi þess hér á Íslandi að mál hafa ratað til barnaverndaryfirvalda af tilefnislausu og án þess að nokkur fótur væri fyrir, jafnvel þannig að afsanna mátti á frumstigi. En allt kom fyrir ekki, því enginn vildi bera ábyrgð á því að hafa ekki tilkynnt um eitthvað sem kannski gæti verið til í, en á hinn bóginn fylgir engin ábyrgð því að tilkynna um slíkan grun eða leggja fram tilhæfulausar eða beinlínis rangar ásakanir. Þær geta fylgt fólki út lífið og börnin eru flögguð í skýrslum alla skólagönguna.

Kerry styður Barack Obama
Er það gott eða grikkur?

Fær ekki styrk frá Mosfellsbæ
Mosfellssveitungurinn fyrrverandi, Hlynur Smári Sigurðsson, sem dæmdur var í þriggja ára fangelsi í Brasilíu fyrir kókaínsmygl þangað (!) vorið 2006, er ekki hress með að ósk hans um fjárhagsstuðning frá Mosfellsbæ skuli hafa verið hafnað. Faðir hans er engu blíðari á manninn yfir þeim málalyktum. Hlynur situr í næturfangelsi, en frá sex á morgnana til tíu á kvöldin er hann frjáls ferða sinna. En það er höggormur í hverri Paradís og Hlynur Smári þar að afla sér viðurværis sjálfur. Svo auðvitað krefst hann dagpeninga frá hinu opinbera! Er ekki allt í lagi?

Elta ekki ólar við yfirlýsingar Árna
Embættisskipanir valda ávallt deilum, en hún er að komast í harla einkennilegan farveg þessi um skipun héraðsdómara við héraðsdóm Norðurlands og Austurlands. Menn geta deilt um ákvörðun Árna M. Mathiessen eins og þeir hafa lyst á, en mér þykir þessi matsnefnd Péturs Kr. Hafstein vera komin langt út fyrir hlutverk sitt og valdsvið. Sýnist raunar að hún sé að reyna að taka sér völd, sem er grafalvarlegt mál og nær að nefndin segði af sér vegna þess en að hún sé stefnandi fjölmiðlum niður í dómhús til þess að gefa yfirlýsingar um hvers vegna hún segir ekki af sér eins og áður hafði verið hótað. Þess í stað er ráðherrum hótað aleiðingum vegna embættisskipana í framtíðinni! Ég veit ekki hvort það teygist meira úr málinu, en hitt er annað mál (og skrýtið að enginn skuli hafa tekið það upp) að embættisskipunarsaga Péturs Kr. Hafsteins sjálfs er afar forvitnileg, sérstaklega í því ljósi sem hann hefur tendrað hvað ákafast að undanförnu.

Ásökunum um svik neitað
Mál Sögu Capital gegn Dögg Pálsdóttur er forvitnilegt svo ekki sé meira sagt, en hún og sonur hennar slógu 560 milljóna króna lán hjá fjárfestingarbankanum til þess að kaupa stofnfjárbréf í SPRON síðasta sumar. Eftir að hlutabréf í SPRON voru skráð á markað í vetrarbyrjun hafa þau kolfallið og eru nú aðeins um 42% af skráningargengi hinn 23. október 2007. Nú vill Dögg ekki borga vegna þess að Gunnar Þór Gíslason, stjórnarmaður í SPRON sem jafnframt á hagsmuna að gæta í Sögu Capital,hafi stundað siðlaus innherjaviðskipti með stofnfjárhluti sína. Kaupverð Daggar hafi miðast við 100 milljarða króna heildarverðmæti á SPRON en á þeim tíma hafi stjórn SPRON verið kunnugt um að verðmat Capacent á bankanum næmi 60 milljörðum. Gunnar Þór blæs á þetta og segir verðmat Capacent hreint ekki hafa farið leynt þó það hafi farið fram hjá Dögg. Eða eitthvað þannig.

Þetta mál á eftir að skýrast betur fyrir dómi, en mér finnst hér komið enn ein röksemdin fyrir eflingu Fjármálaeftirlitsins, hertri og tvímælalausri löggjöf um fjármálastofnanir og hlutafélög og endurmenntun dómara, svo þeir skilji um hvað þessi mál snúast.

Ekki á forræði bæjaryfirvalda
Það eru sumsé kjarnorkuvopn, sem ekki eru á forræði bæjaryfirvalda í Reykjanesbæ. Er gott til þess að vita að bærinn er ekki kjarnorkuveldi, enda væri ljósanóttin þá vafalaust með öðrum brag. Bæjarráðið hafnaði sumsé erindi Samtaka hernaðarandstæðinga um að lýsa sveitarfélagið kjarnorkuvopnalaust. Þetta minnir á það þegar Ingibjörg Sólrún Gísladóttir og aðrir fulltrúar Kvennaframboðsins í borgarstjórn Reykjavíkur báru fram tillögu um það í lok Kalda stríðsins, að Reykjavík yrði lýst kjarnorkuvopnalaust svæði. Davíð Oddsson, sem þá var borgarstjóri, tók tillögunni vel, en taldi þó að ekki bæri að flana að neinu. Hann myndi því styðja það, að Árbæjarhverfi yrði lýst kjarnorkuvopnalaust svæði til reynslu. Gæfist það vel væri sjálfsagt að lýsa Reykjavík alla kjarnorkuvopnalaust svæði að reynslutímanum loknum. Af einhverjum ástæðum dagaði tillaga Kvennaframboðsins uppi.

Kjarnorka fær uppreisn æru
Það er í Bretlandi en ekki Reykjanebæ, sem þessi undur hafa gerst. Stjórnvöld hafa ákveðið að leggja áherslu á orkubeislun í kjarnorkuverum til þess að stemma stigu við útblæstri gróðurhúsalofttegunda frá olíu- og kolaknúnum orkuverum. Umhverfisverndarsinnar vita ekki í hvorn sandalann þeir eiga að stíga.

Hart tekið á unglingadrykkju
Það þykir fréttaefni að lögreglan á Eskifirði hafi síðan í sumar framfylgt áfengislögunum, en þau eru að stofni til síðan 1928.

Skólastarf lagað að kennaraskorti
Hæstu einkunn, sem ég hef fengið um dagana, fékk ég árið sem ég var utanskóla í menntó. Hina næsthæstu fékk ég árið sem langa kennaraverkfallið var. Þannig að kannski ég sé haldinn ákveðnum fordómum. En þessi aðlögun skólastarfsins, sem fyrirsögnin vísar til, felst í að fækka kennslustundum og þykir nánast aðdáunarverð aðlögunarhæfni. En það er svo skrýtið að mitt í þessari kennaraeklu eru skólastofurnar stappfullar af aðstoðarkennurnum, ekki má á það minnast að stefnan um „skóla fyrir alla“ hafi kannski ekki tekist sem skyldi, einsetning skóla er órfrávíkjanleg kredda, og allra síst má minnast á að breyta þyrfti launakerfinu þannig að verðlauna mætti góða kennara, bæði til þess að halda í þá og grisja hina óhæfu jafnharðan frá. Þar ber hin pólitíska forysta kennara mikla ábyrgð.

Þarf að undirbúa opinberar framkvæmdir
Þetta er skoðun Vilhjálms Egilssonar, framkvæmdastjóra Samtaka atvinnulífsins. Villi veit hvað hann syngur. Til allrar óhamingju hefur þessi tíska ekki enn breiðst út hjá hinu opinbera.

 

MMMM!

 

Fjögur þúsundasta tölublað elsta dagblaðsins á íslenska vefnum kom út í dag. Það er Vef-Þjóðviljinn, sem hér um ræðir, en hann hefur komið út á hverjum degi frá 24. janúar 1997 og fagnar því 11 ára afmæli sínu eftir 2½ viku.

Það þarf mikla elju til þess að halda úti skrifum af þessu tagi hvern einasta dag ársins, því ekki gefur líðandi stund alltaf augljós tilefni til brýninga og athugasemda eins og Vef-Þjóðviljinn hefur flutt í meira en áratug. En þau finnast nú samt og list Vef-Þjóðviljans er einmitt sú að gera það með talsverðum broddi og er fátt óviðkomandi: þar má finna umfjöllun um menningu og dægurmál rétt eins og stjórnmál og sagnfræði. Í ljósi þess að útgáfan heitir Andríki eru tilefnin þó jafnan næg, því erindrekar hins opinbera virðast óþreytandi við að leggja nýjar hömlur á borgarana og blása báknið út. Einu virðist gilda þótt „nýfrjálshyggjuöflin“ í Sjálfstæðisflokknum hafi verið við völd í bráðum 17 ár, að því er manni skilst á vinstrimönnum.

Til allrar hamingju er Vef-Þjóðviljinn málgagn klassískrar frjálshyggju, en ekki þessarar nýju, vondu, sem er í þann veginn að sjá til þess að meira en helmingurinn af striti landsmanna renni til hins opinbera, sem svo ráðstafar gæðunum af óendanlegri ráðdeild sinni og skynsemi. Ætli það sé nokkur hætta á að hið opinbera muni láta þar staðar numið?

Þetta samsetta stöpla- og línurit sýnir glögglega skelfilegar afleiðingar hinnar taumlausu „nýfrjálshyggju“, sem er á góðri leið með að gera hagkerfið fullkomlega sósíalískt. Skyldi þar vera fundin enn ein skýring útrásarinnar? Að menn séu aðeins að freista þess að bjarga verðmætum undan eyðileggingarafli hins opinbera?

Nei, erindi klassísks frjálshyggjudagblaðs eins og Vef-Þjóðviljans hefur glögglega aldrei verið meira en einmitt núna. Öfugt við önnur blöð nýtur það engra tekna frá hinu opinbera, heldur er það rekið í sjálfboðavinnu og fyrir frjáls framlög lesenda, auk þess sem að hin ágæta Bóksala Andríkis skilar einhverjum tekjum. Það er full ástæða til þess að skora á fólk að styðja þetta góða og nauðsynlega framtak með því að láta fé af hendi rakna. Það má bæði gera með föstu framlagi, sem dregið er mánaðarlega af krítarkorti, eða með því að leggja inn á reikning útgáfunnar: reikningsnúmer hennar er 0512-26-000200 og kennitalan 510795-2379. Væru 4.000 krónur ekki við hæfi? Króna fyrir hvert tölublað er ekki mikið.

Umfram allt skiptir þó máli að lesa Vef-Þjóðviljann. Daglega!

Þjófkenningar

 

Ég á erfitt með að botna í fréttaflutningi 24 stunda af bókaþjófnaði í Kvaransfjölskyldunni. Þar fær sá stálheiðarlegi náungi Hjörleifur B. Kvaran, núverandi forstjóri Orkuveitu Reykjavíkur, að tjá sig að vild um hvað orðið hafi um bækur, sem hurfu úr dánarbúi föður hans, Böðvars E. Kvaran. Böðvar var annálaður bókamaður og átti margvíslega dýrgripi, þó mér sýnist nú raunar að verðmat Hjörleifs á þeim sé út úr öllu korti, en í fréttinni er rætt er um hundrað milljónir í því samhengi. Þá hefur verðlagið á fornbókum heldur betur breyst á skömmum tíma.

Hið merkilega er að Hjörleifur talar enga tæpitungu, en vanalega verst hann allra frétta í fjölmiðlum, ekki síst þegar um ræðir eignaumsýslu hans sjálfs fyrir almenning. Hann kveðst vita að bækurnar hafi ratað í fornbókaverslun feðganna Braga Kristjónssonar og Ara Gísla Bragasonar og gott betur, þeir séu beinlínis samsekir þjófnum: „Það er ljóst að eigendur verslunarinnar voru vitorðsmenn í málinu,“ segir Hjörleifur hiklaust og gefur eitt og annað fleira til kynna.

Blaðamaðurinn Freyr Rögnvaldsson, sem skrifar fréttina, virðist ekki með forvitnari mönnum, því hann spyr ekkert út í önnur málsatvik en þau sem Hjörleifur tilreiðir honum. Til dæmis með hvaða hætti bókunum hafi verið stolið eða hver þjófurinn hafi verið. Lesandinn getur eiginlega enga ályktun dregið af fréttinni aðra en að þeir feðgar séu glæpamennirnir og engir aðrir. En það er þá sjálfsagt að taka ómakið af þeim Frey og Hjörleifi og upplýsa málið án þess að hlífa neinum.

Hinn meinti þjófur er Böðvar Yngvi Jakobsson, heimspekingur og systursonur Hjörleifs. Hann hafði aðgang að dánarbúinu og sakar fjölskyldan hann um að hafa komið einu og öðru úr því í verð með ýmsum hætti. Þar á meðal voru bækur, sem hann fór með í Fornbókabúð Braga Kristjónssonar. Hvort þær voru keyptar af honum eða teknar í umboðssölu veit ég ekki og gildir víst einu, en ég fæ ekki séð hvernig feðgarnir máttu átta sig á því að bækurnar voru illa fengnar. Hafi þeir vitað að þær hefðu komið úr dánarbúi Böðvars E. Kvaran, sem lést fyrir liðlega fimm árum, var þá eitthvað óeðlilegt við að dóttursonur hans hefði þær undir höndum?

Nú vill svo til að ég hef átt viðskipti við Braga og Ara Gísla um áratugaskeið og aldrei orðið var við annað en að þeir séu strangheiðarlegir í viðskiptum sínum. Faðir minn heitinn, Magnús Þórðarson, var mikill bókasafnari og átti dágott safn fornbóka. Þeir bóksalar bæjarins, sem keyptu og seldu notaðar bækur, voru í misjöfnu áliti hjá honum og af sumum fór jafnvel misjafnt orð. Bragi Kristjónsson var sá bóksali, sem hann hafði í mestum metum. Ég efast því fyrirfram um það að nokkuð sé hæft í ásökunum Hjörleifs. Tala nú ekki um þegar honum er svo mikið í mun að stimpla þá sem þjófsnauta, þýfissala og nánast Fagína höfuðborgarinnar, sem leiði saklausa unga menn á hálar brautir. Svo saklausa að þeirra er í engu getið!

Ég fæ ekki betur séð en að feðgarnir eigi að leita bæði til siðanefndar Blaðamannafélagsins og dómstóla til þess að fá nöfn sín hreinsuð, sem kostur er. Málið er enn á rannsóknarstigi og engin ákæra hefur verið gefin út og þeir geta því illa varist ásökunum af þessu tagi.

Stærsti bókastuldur Íslandssögunnar