Tilbrigði um stef

Á forsíðu Fréttablaðsins í morgun var sniðug mynd eftir Gunnar V. Andrésson, sem ég held að sé djákni íslenskra blaðaljósmyndara. En hún minnti mig á eitthvað.

Það var að rifjast upp fyrir mér á hvað hún minnir. Þarna er á ferð svipað myndmál og Brynjar Gauti Sveinsson, ljósmyndari Morgunblaðsins, fangaði við svipað tækifæri fyrir tæpum þremur árum.

Þá var Þórólfur Árnason, borgarstjóri, við það að hrökklast frá völdum, og sú mynd sagði eiginlega alla söguna án þess að frekari skýringa væri þörf. Á henni sést Þórólfur borgarstjóri á hlaupum undan fjölmiðlafólki. Hann reisir upp fingur til merkis um að hann hafi engin svör, vilji frið og þurfi meiri tíma en aftast á myndinni sést sama táknið og Gunnar V. notaði líka, en það vísar á neyðarútgang úr Ráðhúsinu, sem borgarstjóra veitti ekki af. Myndin nær asa augnabliksins fullkomlega, fangar ringulreiðina í Ráðhúsinu á þessum dögum og  er um leið táknræn fyrir atburðarrásina sem leiddi til afsagnar Þórólfs.

Það er Ólöf Rún Skúladóttir, sem er holdgervingur gervallrar fjölmiðlastéttarinnar á myndinni, en það er líka gaman að benda á að í hópi þeirra, sem á eftir ganga, grillir í Dag B. Eggertsson, nýráðinn borgarstjóra. 

Þessi mynd Brynjars Gauta þótti svo snilldarleg að hún var valin fréttamynd ársins 2004 af Blaðaljósmyndarfélagi Íslands (BLÍ) og var þó sægur annarra sögulegra atburða það ár, sem gáfu af sér fjölda frábærra fréttamynda.

Stundum heyrir maður það viðhorf utan að sér að á Íslandi gerist svo fátt, að lítil von sé til þess að fá almennilegar fréttaljósmyndir, og aðrir láta eins og fréttaljósmyndir séu nánast eins og skraut með hinum skrifuðu fréttum. Þetta er hvort tveggja rangt. Það er raunar með ólíkindum hvað við eigum mikið af snjöllum blaðaljósmyndurum og frá þeim streymir urmull góðra fréttamynda, eins og við njótum á hverjum degi í blöðunum. Þær eru ekki bara eitthvert skraut, því sé myndin nógu góð verður hin skrifaða frétt lítið annað en skýringartexti. Ekkert íslensku blaðanna nálgast Morgunblaðið í myndnotkun, en Fréttablaðið hefur verið að sækja sig á, þó hönnum þess leyfi ekki miklar æfingar í þá veru. DV getur síðan öðrum blöðum fremur gert góðum myndum sérstök skil, en geldur þess að fréttastefna blaðsins er aðeins á ská við hina miðlana.

Til þess að fyrirbyggja allan misskilning er rétt að taka fram, að ég er alls ekki að gefa í skyn að Gunnar V. Andrésson hafi gerst fingralangur eftir mótífi myndar sinnar. Öðru nær, enda þarf Gunnar ekkert að fá að láni annars staðar frá. Nær er að tala um tilbrigði við stef og með mynd sinni er hann að hreyfa hattbarðið til Brynjars Gauta. 

Ljúgðu að mér

Ég lagði það á mig í gærkvöldi, að horfa á atburði liðinnar viku, eins og þeir birtust á skjánum. Þar kenndi ýmissa grasa, sumt var athyglisvert, annað spaugilegt, margt óbærilega leiðinlegt og eitt og annað var eins og upp úr absúrdkómedíu.

Sérstaklega varð mér starsýnt á framgöngu Björns Inga Hrafnssonar, sem lagði ofuráherslu á það, að hann kæmi til dyranna eins og hann væri klæddur og legði spilin á borðin, alveg einstaklega hreinn og beinn, hefði ekkert að fela, ærlegur, drægi ekkert undan, með sannleikann einan að vopni og svo framvegis. Manni þótti alveg nóg um sannindaheitstrengingarnar, enda yfirleitt óbrigðult óhreinindamerki þegar fólk þarf að tönnlast á hreinleika sálar sinnar. Og það var eitthvað, sem ekki gekk alveg upp í söguþræðinum um myndun hins nýja meirihluta.

 

Hljómsveitin Unun hefur alltaf verið í miklu uppáhaldi hjá mér, sérstaklega fyrsta breiðskífa þeirra, Æ, sem er þrettán ára gömul um þessar mundir og síung. Lagið Ljúgðu að mér rifjaðist upp fyrir mér þegar ég var að horfa á frásögnina af framvindunni og því notaði ég það í þessa samklippu. Ég skellti því líka inn í lagalistann hér til hægri. Tær snilld.