Klám

Þegar ég staulaðist fram að dyrum eftir blöðunum í morgun blasti þessi forsíðufyrirsögn við mér á 24 stundum: „Vændi á netsíðu“. Sem mér fannst nú álíka fréttnæmt og að finna mætti nígeríska svikahrappa á netinu. Eða að íslenskar bloggsíður bentu sumar til þess að móðurmálskennslu væri ábótavant. „En fréttin“ snerist sumsé um þetta, að til væri fólk á Íslandi, sem falbyði sig og þætti bara ekkert að því, eins og lesa mátti úr svörum vændiskonu til blaðsins. Jamm og já. Síðan flettir maður á næstu síðu og þar blasti við burðarfréttin á síðu 2: „Vantar alls staðar konur“. Samhengi?

Þessi forsíðufrétt 24 stunda þarf tæpast að koma mönnum í opna skjöldu, þó blaðinu þyki þetta greinilega firn mikil. Og sjálfsagt hefur fréttin verið lesin upp til agna, hún gerir út á gægjuhneigð lesenda en frá sjónarhóli púritanans, þar sem fordæmingin á athæfinu á að gera yfirbót fyrir áhugann á beðmálum annara. En er það ekki sem hvert annað klám?

Þetta þversagnakennda viðhorf, að mönnum komi við hvað aðrir aðhafast á holdlega sviðinu í nafni siðferðishreinleika, hefur verið í verulegri sókn á undanförnum árum og ber vott um minnkandi umburðarlyndi. Sumir stæra sig meira að segja af því að hafa ekkert umburðarlyndi í þessum efnum og færa fyrir því alls kyns rök þar sem allt er lagt að jöfnu: nektardans, klám og erótík, vændi, sérviskur í kynlífi, kynferðisofbeldi, þrælkun og barnaníð. Ég gat samt ekki varist því að velta einu fyrir mér: Í umræðu um fóstureyðingar ber jafnan mest á þeirri röksemd að konan eigi sinn eigin líkama og megi því gera það sem henni sýnist. Í öðru samhengi hafa menn svo ítrekað rétt kvenna til kynfrelsis. En þegar kemur að vændi virðast þau rök hverfa sem dögg fyrir sólu og allt í einu er kvenlíkaminn orðinn á forræði og ábyrgð samfélagsins alls. Er það ekki umhugsunarvert?

Vændi á netsíðu