Purple enn í Höllinni

Ég fór á afskaplega skemmtilega tónleika Deep Purple, sem Concert hélt í Laugardalshöll í gær. Það lifir lengi í gömlum glæðum og Ian Gillan náði að hita upp furðukaldan sal án vandræða. Það sást langar leiðir að bandið skemmti sér konunglega við þessa iðju, þó stofninn í henni sé kominn á sjötugsaldur. Röddin í Gillan er vitaskuld ekki alveg sú sama og áður, en þó er mesta furða hvað hann nær að keyra hana. Trumbuslagarinn Ian Paice er svo nánast náttúruundur og hefur engu gleymt. Ég hafði sérstaklega gaman af því að þó manni sýndist að hann hefði alveg nóg að gera við hendurnar á sér, þá munaði hann ekki um það að pota gleraugunum ofar á nefið með reglulegum hætti án þess að það kæmi niður á bumbubarningum. Það var helst að ég væri óánægður með gítarleikarann Steve Morse. Ég er ekki að ætlast til þess að hann stæli hinn eina sanna Ritchie Blackmore, en mér finnst gítarstíllinn hans alveg út úr kú með Purple. Hann er fingrafimur og getur leikið sér að 80's hármetal riffum með rifjárns ívafi, en mér fannst hann hvorki gera það vel né svo hæfði hljómsveitinni. Það ætti einhver að kynna Deep Purple fyrir Gumma Pé.

Þetta truflaði þó ekki upplifunina og það var frábært að rifja upp kynnin við slagara á borð við Strange Kind of Woman, Lazy, Space Truckin', Highway Star, Hush, Black Night og Smoke on the water. Og það var fjölskyldustemming í Höllinni, þar mátti finna fólk sem var á tónleikunum 1971, fólk á miðjum aldri eins og mig, glænýja metalhausa og krakka, sem kunnu lögin utan af og sungu þau með af lífs og sálar kröftum á háhesti á pabba.

Ian Gillan er merkilegur náungi fyrir margra hluta sakir, vel skrifandi og heimspekilega þenkjandi. Á vef sínum hikar hann ekki við að taka Richard Dawkins til bæna, gagnrýna hvernig Evrópusambandið er að fara með hans heittelskaða England og svo framvegis. Þar er líka að finna sambland af bloggi og sagnabanka, sem er gaman að glugga í. Gillan er ágætur sögumaður eins og sjá má á myndbandinu að neðan, þar sem hann greinir frá ýmsum örðugleikum árið sem hann söng með Black Sabbath. Það er eins og beint úr Spinal Tap, þó líkindin séu nær örugglega tilviljun. Í ræmunni minnist Gillan á Ronnie James Dio, fyrirrennara sinn í Sabbath, en hann hefur löngum verið talinn með allralágvöxnustu mönnum rokksins og er samkeppnin þó hörð.

Athugasemdir

[Þórður Gunnarsson, 28.5.2007 kl. 18:59]

Hvaða ár er þetta viðtal tekið? Spinal Tap er frá '84, getur vel verið að Stonehenge-djókurinn þar hafi verið vísun í þetta.    

[Andrés Magnússon, 28.5.2007 kl. 23:25]

Ég er ekki viss um hvenær viðtalið var tekið, giska á að það sé um 1986-8. Umrædd plata, Born Again, kom út í ágúst 1983 og tónleikarnir í Maple Leaf Gardens voru hinn 25. október. Það þýðir hins vegar ekki að Spinal Tap hafi verið að vísa í þessa dómadagsdellu Black Sabbath, handritið af henni var skrifað 1982 og Rob Reiner skaut og klippti 20 mínútna sýnishorn af This is Spinal Tap! sama ár (til þess að sýna fjárfestum) og í henni er Stonehenge-senan. Þannig að sennilegast er hér aðeins um ótrúlega tilviljun að ræða.

Til þess að gera þetta enn tryllingslegra komu einnig mælikvarðamistök upp hjá Sabbath: teikningarnar voru í fetum, en draslið var smíðað í metrum, þannig að sviðsmyndin var um þrisvar sinnum stærra en sjálft Stonehenge! Bandið þurfti því að leigja sýningarhöllina í Birmingham til æfinga, en það var eina nægilega stóra lausa rýmið á Englandi. Hins vegar fullvissuða Sabbath-sveitin sjálfa sig um að það yrði ekkert mál vestanhafs, þar sem allir tónleikastaðir væru stærri en heima. Á fyrstu tónleikum vestra kom hins vegar á daginn að sviðsmyndin komst ekki einu sinni inn um dyrnar. Á netinu má finna myndir af tónleikaferðalaginu, sem benda til þess að gripið hafi verið til þess ráðs að saga eindrangana niður og nota aðeins nokkra þeirra í einu, en leiktjald látið hanga bak við með ámáluðum drúídadröngum.

Bendi á fyndin skrif Gillans, þar sem hann segir sömu sögu, en það er nægilega vel skrifað til þess að ástæða er til þess að lesa það líka, þó þar komi fátt eitt nýtt fram.

[Guðmundur Þór (IP-tala skráð) 29.5.2007 kl. 20:53]

Sammála þér með Steve Morse, hann passar ekki nógu vel í þetta dæmi, er allt of steriliesaður einhvern veginn, vantar smá villimennsku í hann.  Gillan er auðvitað kóngurinn en kallinn átti erfitt uppdráttar þetta kvöld og rembdist allt of mikið, hefði alveg geta sleppt nokkrum köflum í stað þess að rembast, það hefði komið betur út.  Annars truflaði mig örlítið ofurbassinn á trommunum, aðeins of hátt stillt fyrir minn smekk.   Paice er auðvitað snilli, en hann er búinn að missa soldið af snerpunni og kraftinum,þó hann sláii auðvitað ekki feilpúst.

Mér fannst Uriah Heep stela kvöldinu af Purple.  Prógrammið var hnitmiðað, mikil spilagleði, góður söngvari og gríðarlega kraftmikill trommari skiluðu frábærri skemmtun  í loftið. 

Þetta með Stonehenge hjá Sabbath var ofarlega á lista yfir mesta klúður rokksögunnar hjá tímaritinu ClassicRock, og var af nógu að taka.