Vanreifun stefnda um að kenna?

Enn um þennan dæmalausa dóm í höfundarréttarmáli Halldórs Kiljan Laxness & co. Andspunalæknirinn Guðmundur Rúnar Svansson spyr hvort lyktir hefndarleiðangurs Dunu Laxness gegn Hannesi Hólmsteini Gissurarsyni og Bláu höndinni (biting the hand that fed you?!) megi rekja til vanreifunar  eins þáttar þess. Í dómnum segir (með feitletrunum Guðmundar Rúnars):

Ekki verður talinn á því vafi að ritun ævisögu rithöfundar telst út af fyrir sig viðurkenndur tilgangur í merkingu 14. gr. höfundalaga. Vafinn lýtur að því hvort fullnægt sé öðrum skilyrðum greinarinnar um að tilvísun sé innan hæfilegra marka og rétt með efni farið, sem og hvort áðurnefndum skilyrðum 10. gr. Bernarsáttmálans hafi verið fullnægt. Í sáttmálanum er beinlínis vísað til venja við mat á því hvort tilvitnun teljist heimil og venjur hljóta einnig að skipta miklu við mat á fyrrnefndum skilyrðum 14. gr. höfundalaganna þótt ekki sé bein vísun til venja í ákvæðinu. Hefur gagnáfrýjandi, sem ber fyrir sig undanþáguákvæði 14. gr. höfundalaga, ekkert gert til að leiða í ljós hvaða venjur gilda hér á landi um tilvísanir í verk höfunda við ritun á ævisögum þeirra, hvorki með matsgerð né á annan hátt. Verður hann að bera hallann af skorti á þeim upplýsingum að því marki sem slíkt kann að skipta máli við úrlausn málsins, sbr. til hliðsjónar 2. mgr. 44. gr. laga nr. 91/1991 um meðferð einkamála.

Ég hjó einnig eftir þessu í dómnum og það er auðvelt að afgreiða það sem vanreifun, en þá verður að hafa í huga að dómur Hæstaréttar byggir á málflutningi í héraði. Af dómsorðinu þaðan verður ekki ráðið að venjan í þeim efnum hér á landi hafi verið sérstakt álitamál. Þar segir:

„Telur dómari stefnda hafa með þessu farið út fyrir hæfileg mörk við meðferð texta Halldórs Laxness er stefndi ritaði verk sitt.“ Þar á dómarinn ekki við samfléttuna heldur að skort hafi á skýra auðkenningu á heimild í hvert sinn.

Ég er út af fyrir sig ekki fyllilega sammála dómaranum um þetta. Í fræðilegri ritgerð eða bók af svipuðum toga kynni það að eiga við, en í bók almenns eðlis — alþýðlegri jafnvel — þar sem mikil áhersla er lögð á lipran texta, samfellda framvindu, fróðleik og  skemmtan væru þau vinnubrögð svo hamlandi og íþyngjandi að eftir stæði mun lakara rit og óaðgengilegra.

Hæstiréttur hefur nú mótað jafnvel enn stífari hefð í þeim efnum, jafnvel þannig að líta má á sem fyrirmæli til rithöfunda um hvernig þeir skuli haga pennum sínum. Það jaðrar við fyrirfram ritskoðun taki maður dóminn til röklegrar afleiðingar og kann að gera út af við þessa tilteknu bókmenntagrein.

Það dómsorð byggir að töluverðu leyti á þessari meintu vanreifun. Í ljósi þess að ekki verður séð að um þann þátt hafi verið fjallað í héraði hefði verið ástæða til þess að taka það til sjálfstæðrar skoðunar í Hæstarétti. Það gera dómararnir ekki, enda fylgja þeir út í ystu æsar þeirri absúrdhefð að forðast eiginlegan málflutning í sölum sínum. Þetta mál sýnir ljóslega réttarháskann, sem fylgir þeirri hefð.

Það er hins vegar ekkert því til fyrirstöðu að dómararnir taki það til sjálfstæðrar rannsóknar, hvort sem þeir óska atbeina málsaðila við það eða ekki. Af dómnum er augljóst að dómararnir töldu ekki eftir sér að leggjast í verulega rannsóknarvinnu við samanburð á hinum umdeildu textum (240 talsins!) til þess að leggja á það mat. Af hverju í dauðanum létu þeir þetta grundvallaratriði þá liggja milli hluta eins og þeim eða réttlætinu kæmi það ekki við?

Hefði verið ofverkið fyrir Hæstarétt að skipta með sér verkum og kanna hvernig höfundar eins og Guðjón Friðriksson, Gylfi Gröndal og fleiri, sem leikið hafa sér að þessu formi, hafa gert þetta? Nei, ætli það hefði mátt gera á einni ánægjulegri kvöldstund.

Dómararnir kusu hins vegar að láta slíkt alveg eiga sig. Miðað við textamatið er tæplega unnt að saka þá um leti, svo þá býr eitthvað annað að baki. Kannski dómararnir tjái sig eitthvað um það, þannig maður fari ekki að ímynda sér að þessi nóta um vanreifunina sé þeim skálkaskjól.

En áður en menn velta þessu öllu fyrir sér væri kannski rétt að spyrja annarar spurningar fyrst: Er það stefnda að bera af sér sakir, sem ekki verður séð að hafi verið reifaðar gegn honum eða komið til álita í réttarhaldi?

Háðung Hæstaréttar

Hæstiréttur telur sig hafa fellt dóm yfir Hannesi Hólmstein Gissurarsyni, en í raun hefur hann fellt enn einn dóminn yfir sjálfum sér. Verra er hins vegar að ég fæ ekki betur séð en að rétturinn hafi kveðið upp dauðadóm yfir alþýðlegri ævisagnaritun ef svo óheppilega skyldi vilja til að viðfangsefnið hafi skilið eftir sig heimildir.

Dómurinn er raunar óvenjulegur fyrir þær sakir að þar játar Hæstiréttur að 

engin skýr og afdráttarlaus skilgreining [verði] gefin á því hvar mörkin liggja milli þess sem talist getur annars vegar heimil nýting á efnisatriðum eða staðreyndum úr höfundaréttarvernduðum texta og þess hins vegar að nýting textans sé með þeim hætti að hún varði lögvernduð höfundaréttindi samkvæmt I. kafla laganna. Hljóta þessi mörk að ráðast í hverju tilviki á mati, sem óhjákvæmilega getur á stundum orðið vandasamt og umdeilanlegt. 

Mörkin milli hins löglega og ólöglega eru sumsé óþekkt, en Hæstiréttur leggur á það mat, sem þó er umdeilanlegt. Tæpast getur það talist góður dómur í máli, sem gefa mun fordæmi um ókomna tíð. Hvað þá að Hæstiréttur dæmi stefnda til verulegra fébóta þó sjálfsöryggi réttarins sé ekki meira en þarna greinir. 

Ég gluggaði í þessi textabrot, sem fébæturnar eru dæmdar vegna. Ég er einfaldlega ekki sammála réttinum um að þar sé texti Halldórs K. Laxness endurnýttur með óleyfilegum hætti í stórum stíl. Í nokkrum tilvikum finnst mér Hannes halda sig svo fast við frumheimildina að ástæða sé til þess að finna að því, en fráleitt þannig að afkomanda hans beri fébætur fyrir. Þar er ekki vegið að sæmdarrétti Halldórs og þó vel megi kalla hann höfund þeirra málsgreina er vandséð að það feli í sér höfundarréttarbrot að því leyti að Hannes hafi þóst eiga þá stílsnilld (eða tilgerð eftir atvikum), hvað þá þannig að erfingjarnir verði fyrir fjártjóni af.

Líkindin með dæmunum, sem dæmt var vegna, eru auðvitað augljós, enda er annar textinn heimild hins. Það eru hins vegar aðeins svo og svo margar leiðir til þess að segja frá sama lítilfjörlega atburðinum, þar sem helsti liturinn felst í orðum eða orðalagi. Hannes endursegir mikið af minningabrotum Nóbelskáldsins og notar óhjákvæmileg mikið sömu orð, ekki aðeins af því að önnur séu ekki tiltæk til þess að lýsa hinu sama af nægilegri nákvæmi, heldur ekki síður til þess að lesendur haldi sambandi við þann heim, sem bar fyrir augu Laxness. Fáir íslenskir höfundar eru með sterkari höfundareinkenni en Killi og það hefði unnið fullkomlega gegn tilgangi verksins ef Hannes hefði lagst í að dauðhreinsa það af karlinum.

Sagnfræðingurinn Stefán Pálsson , sem seint verður sakaður um sérstakt dálæti á Hannesi Hólmsteini, orðar þetta afar skýrt:

Í mínum huga liggur það beint við þegar rituð er ævisaga rithöfundar eða annars þess manns sem lætur eftir sig mikið af skrifuðum texta, þá hlýtur bókarhöfundur að nýta sér þann sjóð.

Öllum lesendum bókanna nema ösnum er ljóst hver heimildin er, að höfundi dytti ekki í hug að reyna að finna slíkt upp hjá sjálfum sér og að önnur leið er vart fær við ritun þeirra. Öllum nema ösnum og hæstaréttardómurunum Árna Kolbeinssyni, Garðari Gíslasyni, Hjördísi Hákonardóttur, Ingibjörgu Benediktsdóttur og Páli Hreinssyni.

Bótaskyldur vegna ævisögu

Kurr á kærleiksheimilinu

Það er áfall fyrir Össur að sveitarfélög í landinu skuli ekki bara fara að vilja hans um hvar og hvenær megi stunda iðnað, jafnvel þó svo hann hafi ekkert yfir málinu að segja þrátt fyrir að eiga að heita iðnaðarráðherra (sem er náttúrlega aðaláfallið). Helst vildu ráðherrarnir líkast til bara getað stjórnarð landinu með tilskipunum.

Hin uppgefna ástæða fyrir andstöðu Össurar við álver í Helguvík er ekki síður merkileg:

Heppilegra væri fyrir efnahag þjóðarinnar að bíða með framkvæmdirnar svo Seðlabankinn geti farið að lækka stýrivexti.

Já, var það málið? Menn rausa um efnahagslífið endalaust og ef ástandið er ekki Davíð að kenna, þá bera bankarnir ábyrgðina, nú eða útrásarfurstarnir. Þegar allt um þrýtur eru það bannsettir neytendurnir og húsnæðiskaupendur. En aldrei heyrir maður þessa herra anda um hið augljósa: að aðalsökin liggur hjá hinu opinbera, sem hefur þanist út á undanförnum árum og þar á bænum datt aldrei neinum í hug að slaka á klónni, þó þeir væru alla daga að vanda um við þegnana að nú yrðu þeir að hætta þenslunni.

Orð Össurar eru þó aðallega merkileg fyrir aðrar sakir. Hinn síkáti starfsmaður á plani er með þeim að efna til ófriðar við Geir H. Haarde forsætisráðherra, sem hefur sagt það hið besta mál að efna til stóriðjuframkvæmda til þess að gera örðugari tíma í efnahagslífinu bærilegri. Þar var Geir ekki aðeins að lýsa einhverri almennri, abstrakt skoðun, heldur að tala sem forsætisráðherra. Efnahagsmál eru ótvírætt á hans forræði. En nú ætlar iðnaðarráðherra að sýna hvað í honum býr á því sviði!

Bíða hefði átt með að veita framkvæmdaleyfi

Síðasta sort 2

Sport, Sport 2, Extra og Bíó. Mikið er það þjóðlegt! Ég skil vel að 365 vilji styrkja sitt helsta vörumerki, en það er ekki gert með svona flatneskju. Stöð 2 Sport 2? Síðasta sort 2.

Nafnabreytingar á sjónvarpsstöðvum 365 miðla

Klám

Þegar ég staulaðist fram að dyrum eftir blöðunum í morgun blasti þessi forsíðufyrirsögn við mér á 24 stundum: „Vændi á netsíðu“. Sem mér fannst nú álíka fréttnæmt og að finna mætti nígeríska svikahrappa á netinu. Eða að íslenskar bloggsíður bentu sumar til þess að móðurmálskennslu væri ábótavant. „En fréttin“ snerist sumsé um þetta, að til væri fólk á Íslandi, sem falbyði sig og þætti bara ekkert að því, eins og lesa mátti úr svörum vændiskonu til blaðsins. Jamm og já. Síðan flettir maður á næstu síðu og þar blasti við burðarfréttin á síðu 2: „Vantar alls staðar konur“. Samhengi?

Þessi forsíðufrétt 24 stunda þarf tæpast að koma mönnum í opna skjöldu, þó blaðinu þyki þetta greinilega firn mikil. Og sjálfsagt hefur fréttin verið lesin upp til agna, hún gerir út á gægjuhneigð lesenda en frá sjónarhóli púritanans, þar sem fordæmingin á athæfinu á að gera yfirbót fyrir áhugann á beðmálum annara. En er það ekki sem hvert annað klám?

Þetta þversagnakennda viðhorf, að mönnum komi við hvað aðrir aðhafast á holdlega sviðinu í nafni siðferðishreinleika, hefur verið í verulegri sókn á undanförnum árum og ber vott um minnkandi umburðarlyndi. Sumir stæra sig meira að segja af því að hafa ekkert umburðarlyndi í þessum efnum og færa fyrir því alls kyns rök þar sem allt er lagt að jöfnu: nektardans, klám og erótík, vændi, sérviskur í kynlífi, kynferðisofbeldi, þrælkun og barnaníð. Ég gat samt ekki varist því að velta einu fyrir mér: Í umræðu um fóstureyðingar ber jafnan mest á þeirri röksemd að konan eigi sinn eigin líkama og megi því gera það sem henni sýnist. Í öðru samhengi hafa menn svo ítrekað rétt kvenna til kynfrelsis. En þegar kemur að vændi virðast þau rök hverfa sem dögg fyrir sólu og allt í einu er kvenlíkaminn orðinn á forræði og ábyrgð samfélagsins alls. Er það ekki umhugsunarvert?

Vændi á netsíðu

Áttavillt í áttunda sinn

Þessi frétt gefur enn tilefni til þess að minna á það  þegar Ingibjörg Sólrún Gísladóttir og aðrir fulltrúar Kvennaframboðsins í borgarstjórn Reykjavíkur báru fram tillögu um það í lok Kalda stríðsins, að Reykjavík yrði lýst kjarnorkuvopnalaust svæði. Davíð Oddsson, sem þá var borgarstjóri, tók tillögunni vel, en taldi þó að ekki bæri að flana að neinu. Hann myndi því styðja það, að Árbæjarhverfi yrði lýst kjarnorkuvopnalaust svæði til reynslu. Gæfist það vel væri sjálfsagt að lýsa Reykjavík alla kjarnorkuvopnalaust svæði að reynslutímanum loknum. Af einhverjum ástæðum dagaði tillaga Kvennaframboðsins uppi.

Þessi 8. tillaga er þó borin fram á réttum vettvangi. Hins vegar væri glapræði af Íslendingum að samþykkja hana sisona, því hún græfi undan stefnu Atlantshafsbandalagsins um sveigjanleg svör í hernaði, en sú stefna hefur verið leiðarhnoð bandalagsins frá 1967. Samkvæmt henni áskilur bandalagið sér rétt til þess að svara hvers kyns hernaðarógn með þeim hætti, sem það kýs. Að staðbundin árás á eitt bandalagsríkið geti kostað allsherjarárás og tortímingu. Beiting kjarnorkuvopna er þannig ekki háð því að hugsanlegur óvinur beiti þeim fyrst. En þetta er tvístefnugata, því um leið er bandalagið (eða kjarnorkuvígvædd ríki þess: Bandaríkin, Bretland og Frakkland) ekki skuldbundið til þess að svara kjarnorkuárás í sömu mynt. Þessi stefna tók við af fyrri stefnu, sem Eisenhower forseti hafði mótað, og bauð að sérhverri árás yrði mætt með takmarkalausri gagnárás, þar sem kjarnorkuvopn kæmu einkum við sögu.

Annars átta ég mig ekki á því hver tilgangurinn með þessum tillöguflutningi er, ekki snýr hann að vörnum og öryggi landsins. Dettur helst í hug að hér sé hefðbundin sýndarmennska á vinstrikantinum. Hér hafa aldrei nein kjarnorkuvopn verið, nema hugsanlega á leið yfir hafið milli meginlanda Evrópu og Ameríku. Tillagan er að minnsta kosti ekki til þess fallin að styrkja varnasamstarf Íslendinga við aðrar þjóðir, einmitt á sama tíma og varnamálaráðherrann og utanríkisþjónusta hennar er á útopnu við að efla það um allar trissur. Enn athyglisverðara er svo að þessi tillaga skuli lögð fram nú, einmitt þegar Rússar hafa tekið upp á því að nýju að senda flugvélar að íslensku lofthelginni. Í því samhengi er rétt að hafa í huga að meðan Birnirnir svonefndu eru aðallega notaðir í eftirlitsflug eru Blackjack-vélarnar, sem hingað eru einnig sendar, einungis hannaðar sem sprengjuflugvélar. Með kjarnorkuvopn.

Það væri kannski ráð að flutningsmenn spyrðu vini sína austur í Moskvu hvort þeir hyggist virða kjarnorkuvopnaleysi landsins.

Frumvarp um kjarnavopnalaust Ísland í 8. sinn

Gallar á gjöf Kjarvals

Ekki ætla ég að draga í efa að dómurinn sé réttur, þó manni kunni að þykja nokkurt ranglæti í. Ég hef enda ekki allar forsendur til þess að meta það og þekki raunar ekki mikið meira en af stöku skrifum Ingimundar Kjarvals, sem hefur að vonum verið mikið niðri fyrir. Af dóminum og vitnisburði, sem þar er til greindur, virðist manni þó ljóst að Jóhannes S. Kjarval hafi verið með fullum mjalla þegar hann ákvað að gefa borginni verkin og hafði rúman tíma til þess að íhuga málin og snúast hugur ef því hefði verið að skipta. Það segir þó sína sögu um efnin í málinu að Hæstiréttur, líkt og héraðsdómur Reykjavíkur, dæmir að málskostnaður skuli niður falla.

Hins vegar verð ég að játa að ég skil ekkert í Reykjavíkurborg að hafa ekki fyrir langa löngu reynt að semja við dánarbúið um sanngjarnar bætur til þess án nokkurrar viðurkenningar, þó ekki væri nema til þess að koma málinu út úr heiminum. Borgin hefur reitt fram 580 milljónir króna fyrir minni verðmæti af minna tilefni. Það er ekki of seint fyrir borgina að sýna það veglyndi núna.

Eins er ég fremur efins um þessa hneigð á síðustu áratugum að safna sem mestri og bestri list í opinber söfn. Hugmyndin er sjálfsagt sú að tryggja varðveislu hennar og að allur almenningur fái notið hennar. Raunin er hins vegar allt önnur, hvort sem er hér á landi eða annars staðar. Hin opinberu söfn standa sig síst betur en einkasafnarar við varðveisluna, alls ekki, og megnið af dýrgripunum rykfellur í geymslum engum til yndis. Eini ábatinn felst í skráningu verkanna. Jú, svo er annar: með þessu móti er verð þeirra verka, sem enn eru á einkamarkaði, miklum mun hærra og á einskis færi nema auðkýfinga.

Dánarbú Kjarvals á ekki myndir Reykjavíkurborgar

Vill ekki fara

Er þá um annað að gera en að lýsa yfir óskoruðu trausti á honum og vona það besta?

Musharraf hættir ekki sjálfviljugur

Sovét-Ísland í Silfrinu

Ég hnaut um að í Silfri Egils að mín góða vinkona Guðfríður Lilja Grétarsdóttir tönnlaðist á hinni „sovésku stóriðjustefnu Sjálfstæðisflokksins“ og nefndi til marks um hana áform um álver hér og þar og olíuhreinsistöð. Ekki var að heyra að aðrir hefðu neitt sérstakt við það að athuga. En hvað á hún við? Þessi iðnaðaráform, sem sum teljast til stóriðju og önnur ekki, eru ekki á forræði hins opinbera. Öðru nær raunar, því Samfylkingarráðherrarnir Össur Skarphéðinsson og Þórunn Sveinbjarnardóttir hafa gert allt sem í þeirra valdi stendur til þess að koma í veg fyrir slík áform.

Ekki nóg með það, því þau hafa gert ýmislegt, sem í þeirra valdi stendur ekki til þess. Er þess skemmst að minnast hvernig einhver starfsmaður Össurar í iðnaðaráðuneytinu (nema það hafi verið sjálfur ráðherrann) varð uppvís að því að dreifa ósönnum óhróðri um fjárhagsstöðu eins þessara fyrirtækja til fjölmiðla og sjálfur umhverfisráðherra taldi það ekki fyrir neðan virðingu sína að segja Alþingi ósatt um losunartölur í fyrirspurnartíma. Hún ætti að minnast þess að menn njóta aldrei meiri virðingar en sjálfsvirðingar.

En þetta er sem sagt hin nýja staða. Hér áður fyrr voru stjórnvöld á þeytingi út um allan heim til þess að lokka fjármagn til iðnaðaruppbyggingar hérlendis, en nú koma menn sjálfviljugir með fjármagn og er vel tekið af heimamönnum, en möppudýr eins og Össur og Tóta reyna að bregða fæti fyrir þá með bellibrögðum. Ekki frekar en það kemur þeim við hvort alltof margar ísbúðir séu í Hafnarfirði eða ekki.

En Lilja var frekar fúl yfir þessu öllu og sérstaklega vegna þess að þessi þróun væri ekki í samræmi við umræðuna fyrir kosningar. Hvaða umræðu? Umræðugrundvelli vinstrigrænna? Eða Íslandshreyfingarinnar? Vinstrihreyfingin — grænt framboð fékk 14,35% atkvæða og Íslandshreyfingin 3,27%, mætti þá ekki segja að sjónarmiðum þeirra hafi verið hafnað? Ég veit ekki, enda kom í ljós að hún var fyrst og fremst að vísa til „Fagra Íslands“, umhverfisstefnu Samfylkingarinnar fyrir síðustu kosningar og fannst lítil til um efndirnar. Sérstaklega hvað varðaði stóriðjustoppið svonefnda. Það snerist um „að öllum ákvörðunum um frekari stóriðjuframkvæmdir verði frestað þar
til fyrir liggur nauðsynleg heildarsýn yfir verðmæt náttúrusvæði Íslands og verndun þeirra hefur verið tryggð.“ Þar er vitaskuld átt við ákvarðanir stjórnvalda, en Lilja virðist halda að þar ræði um allar heimsins ákvarðanir. Eða a.m.k. á Íslandi. Þannig er það nú ekki. 

Annars hjó ég eftir því að hún var jafnvel enn fúlli þegar talið barst að nýsamþykktum ályktunum vinstrigrænna gegn einkavæðingaráformum, sem engin eru. Hún varðist fimlega og sagði að þarna væru vinstrigrænir að nefna einu nafni útvistun, úthýsingu, einkaframkvæmd og hvað þetta nú allt heitir. Gott og vel, en er þá ekki rétt að kalla stefnu vinstrigrænna í þessum efnum einu nafni og réttara? Þjóðnýting er gott og gilt orð og meira að segja smíðað af vinstrimönnum sem jávætt og fagurt orð yfir eignaupptöku og sovétvæðingu. Er ekki tímabært að vinstrigrænir gangist bara við þeirri stefnu sinni? Manni sýnist að Samfylking og Sjálfstæðisflokkur hafi sameinast um þjóðnýtingaráform í orkugeiranum, svo hvað dvelur kommana?

Blaðamannaverðlaunin

Ég var víst búinn að lofa skýringum á því hvers vegna spádómar mínir um Blaðamannaverðlaunin gengu ekki eftir, svo það er rétt að efna það heit.

Kristján Már Unnarsson á Stöð 2 er duglegur fréttamaður og fréttir hans úr „hversdagslífi á landsbyggðinni sem vörpuðu ljósi á þjóðfélagsbreytingar“ hafa örugglega verið góðra gjalda verðar. Vandinn er sá að ég man ekki eftir einni einustu þeirra. Dómnefndin hefur sjálfsagt í og með verið að verðlauna ákvörðun fréttastofunnar um að sinna slíku málefni í fréttaröð, enda oft undan því kvartað í hinum faglegu kreðsum Blaðamannafélagsins að slíkum fréttaflutning sé of lítið sinnt, eftirfylgni sé of lítil o.s.frv.

Ég fer hins vegar ekki ofan af því að Pétur Blöndal á Morgunblaðinu hefði verið betur að verðlaununum kominn. Umfjöllun hans um REI-málið var leiftrandi snilld, vel skrifuð, upplýsandi og fól í sér ótal góða fréttapunkta. Slíkt finnst mér nær að verðlauna en hugmyndir um ritstjórnarstefnu. A.m.k. meðan verið er að veita einstaklingum verðlaunin.

Því finnst mér einnig merkilegt að gervöll ritstjórn DV hafi verið verðlaunuð fyrir umfjöllunina um Breiðavíkurmálið. Þar er misjafn sauður í mörgu fé og það sást enda á umfjöllun blaðsins um þetta viðkvæma mál, að hún var brokkgeng. Í þokkabót deildi ritstjórnin svo verðlaununum með þeim Þóru Tómasdóttur og Sigmari Guðmundssyni í Kastljósi RÚV fyrir umfjöllun um sama mál, en mér fannst þeirra framlag langtum betra og áhrifameira. Þannig voru verðlaunin útþynnt enn frekar, ekki aðeins með því að láta heilu miðlana deila þeim, heldur ekki síður hinu að erfitt er að verjast þeirri hugsun að dómnefndin hafi verið að verðlauna Breiðavíkurmálið sjálft fremur en umfjöllunina um það.

Til hvers er þá verið að standa í þessu? 

 

Kristján Már hlaut Blaðamannaverðlaun ársins 2007